De politie is je beste vriend.

Op een nacht in 2009 werd ik uit bed gelicht door de politie. Twee agenten stonden om 04.30 uur voor mijn deur.
Ik werd in handboeien geslagen en moest tot 10.00 uur in een cel zitten. De reden wist ik niet. Werd niet verteld.

Het was een hel. Je zit vast, maar je weet niet waarom. Ik herinner me nog dat ik gek werd van het niet weten. Ik werkte in het onderwijs en dit zou mijn ontslag betekenen. Ik mijn hoofd wist heel Venlo al dat ik was gearresteerd. Huilend heb ik moeten wachten, totdat..

..de officier van justitie mijn cel binnenkwam. “Je wordt verdacht van een inbraak op een dieren speciaalzaak in Wanssum.” Dat waren zijn woorden en vertrok weer. Ik heb geschreeuwd dat ik dat niet was, maar niemand die me hoorde. Rond 12 uur ging mij celdeur weer open en..

..moest ik meelopen met een agent. Ik mocht plaatst nemen in kamertje waar, niet veel later, een rechercheur me ging ondervragen. “Waar was je op ?? november om ?? uur in 2008?” Huilend zei ik dat ik dat niet wist. Hoe kon ik dat in hemelsnaam nog herinneren? De rechercheur..

..pakte een foto uit een map en liet het me zien. “Dit ben jij hé?” Ik zag een getinte jongen die met grote ogen in de camera keek.Hele duidelijke foto. Je kon zelf zijn rimpels tellen. De enige gelijkenis met die jongen waren mijn wenkbrauwen. Voor de rest leek hij totaal niet..

..op mij. “Dit ben ik niet! Kijk eens naar zijn neus en die van mij?”
De rechercheur gaf geen antwoord.
“Is dit jouw broer?” en hij liet me een andere foto zien. “Nee! Ik ken die gast niet.”
Dat was het. De rechercheur pakte de foto’s en liep de kamer uit. Ik zat daar huilend..

..en niet begrijpend waarom ik daar zat. Ik had namelijk al meer dan vier een bijbaantje in het restaurant van de politie. Ik kende zoveel agenten. Sprak ze geregeld in het restaurant en op straat. Ik vertrouwde ze. Dat ze in dienst stonden van de burger, dus ook van mij.

Toen de rechercheur weer terugkwam zei hij: “Je gaat weer terug naar je cel en mag straks naar huis.” Hij liep weg. In mijn cel leek het nog een eeuwigheid te duren, voordat ik werd vrijgelaten. Ik mocht gaan. Dat was het. Geen excuses. Niks. Nooit nog iets gehoord van ze.

Ik kwam thuis en stortte zowat in elkaar. Ik snapte het niet. Ze kennen me toch? Waarom hebben ze me niet uitgenodigd op kantoor? Ik was met alle liefde gekomen. Waarom in de handboeien slaan? Waarom in de cel? Ik schaamde me. Ik schaamde me voor mezelf. Ik durfde het...

..niet te vertellen aan vrienden of collega’s. Bang dat ze anders over me zouden denken. Ik schaamde me en stopte het weg. Ik durfde ook geen klacht in te doen. Ik wilde geen klacht indienen. Ik wilde het zo snel mogelijk vergeten. Alleen de pijn bleef achter.

Ik heb vertrouwen in de politie, maar ben nu wel achterdochtig. Iedere keer als er een politieauto achter me rijdt denk ik: “Gaan ze me aanhouden?” Als ik politieagenten zie ben ik op mijn hoede. Uit angst. Uit angst dat ze me weer gaan arresteren. Dat ik wéér de cel in moet.