Read on Twitter
Από τότε που μετακόμισα στην Ελλάδα, αλλά και νωρίτερα από αυτό, το μέλλον αυτής της χώρας και των ανθρώπων που αγαπώ, έχει γίνει προσωπικό ζήτημα. Δεν είναι μόνο κάτι που διαβάζω και ακούω. Είναι κάτι που νιώθω μέσα μου.
Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που έχουν τεράστιο αντίκτυπο στο μέλλον μας είναι το πώς εμείς στην Ελλάδα διαχειριζόμαστε τη σχέση μας με την Τουρκία.
Ο Νίκος Μαραντζίδης έγραψε την περασμένη Κυριακή στην Καθημερινή για αυτό το θέμα και χρησιμοποίησε τη φινλανδική εμπειρία με τη Σοβιετική Ένωση ως βάση υπεράσπισης των απόψεων του για το ζήτημα αυτό.
Πάντα έλεγα ότι εμείς οι Φινλανδοί και οι Έλληνες έχουμε πολλά κοινά. Είμαστε 2 μικρές χώρες, μόνες με τις ακατανόητες γλώσσες μας, μεταξύ Ανατολής και Δύσης στις αντίστοιχες γωνιές της περιφέρειας. Αντιμετωπίζουμε μεγάλους και γείτονες που δεν υπήρξαν φιλικοί εδώ και αιώνες.
Πράγματι, υπάρχουν ένα ή δύο μαθήματα που η Ελλάδα θα μπορούσε να αντλήσει από τη φινλανδική εμπειρία των δεκαετιών του παρελθόντος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και από την "ειδική σχέση" που είχε με τη Σοβιετική Ένωση.
Δυστυχώς, αυτά τα μαθήματα του ρεαλισμού είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που παρουσίασε ο κ. Μαραντζίδης στους αναγνώστες της Καθημερινής. Επομένως, σκέφτηκα ότι πρέπει να μοιραστώ την εμπειρική άποψη κάποιου που έζησε κατά το τελευταίο μέρος αυτής της περιόδου Φινλανδίας/ΕΣΣΔ.
Είμαι πολύ ευγνώμων προς την εφημερίδα "Καθημερινή" @kathimerinigr για τη δημοσίευση αυτού του άρθρου στην έντυπη της έκδοση.
Και όπως πάντα, ανυπομονώ να λάβω τα σχόλιά σας!
Και όπως πάντα, ανυπομονώ να λάβω τα σχόλιά σας!
