I remember my childhood days nung time na watak-watak pa yung bahay namin siguro dalawang classmates ko lang nung elem & HS ang nadala ko dun sa house namin na yun kasi nahihiya ako sa bahay namin. Hindi lang ako, kahit parents ko actually nahihiya pag may bibisita.

We lived there for years!! Can you imagine, our dining table is under ng kubo na pinataasan lang? And we had a big cabinet na naka-harang sa side para di masyadong open? Our comfort room is hindi naka-tiles, semento lang! We lived there for about 20 years!!

Pag nagrereminisce papa ko naiiyak siya actually same. I get so emotional when I think of those days. My papa is an engineer pero he chose to engage in business. My parents started selling breads sa house namin mismo.

Umiikot din yung papa ko gamit motor niya, may mga nakasabit na kung ano-ano para magbenta. Na-realize ko nung lumaki na ako kung bakit sobra niya akong pinagalitan nung bata pa ako nung hindi ko naubos yung baon kong chicken joy.

Na-realize ko kung bakit ako nag-babaon ng food nung elementary & highschool - para makatipid. Tinatawanan pa ako noon kung bakit ako nagbabaon, pero okay lang we were kids back then, but here it is ito mainly yung reason, para makatipid.

Di ako makasabay nun sa mga classmates ko nung elem, sa mga laging may pambili ng pagkain sa store/canteen. Naalala ko pa nung preschool ako, kailangan naka-power ranger costume kami pero late na kami nakabili tapos wala nang pink/yellow kaya red yung suot ko

I think I shared too much napa-reminisce lang ako kasi nakita ko picture ko nung bata ako. I’m cutting this thread by saying na I’m just so grateful na kahit may tumutulo dito sa old house na nilipatan namin pag umuulan, may nakakain pa rin kami & safe kami.