Burası Gümülcine'de bir Pontus lokali. Bu yaşlılar da Anadolu'dan gitme Rumlar. Girdiğimde son derece rahatsız bir şekilde "çekme" diyerek elleri ile yüzlerini kapadılar. Sonrasını izleyin şimdi. Bu flood'da bizdeki mıhacir anlayışı ve oradakini az bir parça analiz edeceğiz.

İnsanların yanına gittiğinizde onları "Gavur", "Yunan" veya "düşman" olarak değil İnsan olarak görüp tıpkı kendi ülkenizdeki gibi saygı değer tonton ihtiyarlar gibi gördüğünüz vakit onlar da sizlerden sevgilerini esirgemiyor. Hele ki meraklı, ilgili ve donanımlı olursanız.

Girdiğimde Yunanca ve soğuk bir şekilde "ne işin var?" diyen amcaların birer birer tamamının masaya merakla oturup hepsinin az çok Türkçesi olduğunu gördüm.Kahve söylediler ve aralarında en Türkçe bilmeyeni bile anlaşacak kadar Türkçe konuşuyordu.Karadeniz lokali ama çok karma

Çoğu geldiği yörenin bugünkü adını bilmiyor. Birisi Kerasus diyor. Giresun olduğunu bilmiyor. Bizdekinin tam tersi yani. Bizde birisi "Biz kayalar göçmeniyiz der ama haritada yerini gösteremez. Harita da yoktur ayrıca. Çünkü bu muhacirler için bir harita geliştirilmemiştir.

Bizde üniversitelere getirilen vizyonsuz kafalara "Harita laboratuvarı" gerekliliği ve öneminden bahsedersin. Kavrayamaz kafaları. Ama bu amca Yunan devletince hazırlanmış bu haritada "Mavro Kastro" dediği memleketini gösteriyor. Mavro(Siyah) Kastro(Hisar) Şebinkarahisar yani

Mavro Kastron dediği Şebinkarahisar'ı haritada gösteren bu amca, harita sayesinde babasının doğduğu yeri tam olarak biliyordu. Şebinkarahisar'ı telaffuzu zordu çünkü biz de yakın zamana dek Karahsar derdik. Afyon'la karıştırılmaması için Şap çıkan bu yere ŞapınGarahisar denmiş

Amca, oğlunun önemli bir profesör olduğunu söyleyerek masaya kartını koydu. O sizin dili bilmez ama güzel ingilizce konuşur dedi. Bana Şebinkarahisar'ı sordu. Ne deseydim şaşırdım. Amca istersen sana bir Mustafa Küçük açayım dedim. O kim? dedi. Ya hoşuna gider dedim açtım

Bunlar Mustafa Küçük dinlerken adeta eridi. Sivas türkülerini dinleyen babamdan dolayı küçükken gırtlağıma kadar Mustafa Küçük'e doymuş olan ben, şimdi kabusumu Balkanlara taşımıştım. Ama baktım adamların iklimi değişti. Yüzlerdeki ölüm kokusu, kete ve tarhana kokusuna karıştı

Amca arada şunu söyledi. Biz Pontosluyuz ama duvardaki resim bile bizim halay değil,bunlar Trepizond oyunu(trabzon) ve türküleri de bizimki gibi değil.Senin açtığın türkü bana ebemi dedemi hatırlattı.Helenizm'i öldüren adamı bulmuştum.Evet bu Mustafa Küçük'ten başkası değildi.

Yemek söyleyelim dedi birisi. Oranın çaycısı olan kıza seslendi "Mariaaa" yok dedim tokum. Kahve iç dedi Grek kahve! Dedim tamam olur. Şimdi kahve Türktü Yunandı tartışmasına girilecek yer değil. Ben mekandan çıkarken bunlar Mustafa Küçük'ün diğer şarkılarına sardı

Hayat böyle işte. Konu insanlar olduğunda, mutlak iyi veya mutlak kötü yok. Acılar, ödenmiş bedeller, göçler, göçlerle yer değiştiren kültürler var. Onların Pontos dediğine biz, Karadeniz diyoruz. Karadeniz'de Şebinkarahisar da var, Suşehri de, Mesudiye de. Buraların insanları

Batı Trakyalı Türklerle neredeyse hiç komşulukları, kültürel alışverişleri yok. Ne onlarda merak var ne de bunlarda. Zaten bizim Batı Trakyalılarla karşılaştıklarında Türkçe konuşmuyorlarmış. Çünkü onları "Yunanca konuşması gerekenler" olarak gören sistemin parçası halindeler.

Sözün özü, bir mekana ne olarak girerseniz girin, giriş şekliniz, hareketlerinizdeki samimiyet tüm kapıları açıyor. Ayrıca Mustafa Küçük, hayatımda ilk kez işime yaramıştı. Keşke müzik kartını önceleri kullansaydık. 1980'lerde 1.kuşak Anadolu göçmenleri yaşıyorken yapmalıydık.

Türkiye'de yapılacak çok şey var. Bir enstitü ve rastgele seçilmiş 4-5 hocayla değil, #KayıpVatan'ın kültür coğrafyasına yönelik çalışmaları ehil kimselere teslim edecek anlayışa ihtiyacımız var.Bunları da atanmış liyakatsiz kişilerle değil arazide pişenlerle yapabiliriz.
Saygılar