Mijn beslissing om na mijn huidige tijdelijke contract geen baan meer te zoeken als docent aan een uni was zwaar. Ik schreef er in @WeekbladMare over.

Ik vraag me af hoeveel meer mensen zich kapot moeten werken voordat 'het systeem' gaat veranderen. https://www.mareonline.nl/opinie/waarom-ik-mijn-verloving-met-de-universiteit-verbreek/

Met veel dank aan @KimBeerden, @Liekevdeinsen en @LaScNo, door wiens commentaar ik het stuk (nog) beter kon maken.

Niet om bescheiden te doen, maar omdat we in de geesteswetenschappen te vaak publicaties als een individuele prestatie zien, terwijl we elkaar juist nodig hebben.

Ondertussen ben ik behoorlijk overweldigd door alle reacties op bovenstaand stuk, hier en via andere kanalen. Dank voor jullie bemoedigende woorden en de ervaringen die jullie met mij deelden.

Dat de meest voorkomende reactie 'heel herkenbaar' was, zegt veel over het systeem..

Hoewel de gradaties verschillen, is het zeker niet enkel een Leids probleem, en ook niet enkel een probleem van de geesteswetenschappen, al lijkt het er wel op dat daar de kansen het schaarst gezaaid zijn en de docenten extreem overvraagd worden binnen hun aanstelling.

Wat me hoopvol stemt: al de mensen die deelden dat ze in een vergelijkbare situatie zaten, maar achteraf erg blij zijn dat ze een punt achter hun wetenschappelijke carrière hebben gezet, en dan vooral dat ze nu in verschillende beroepen tot hun recht komen en gewaardeerd worden.

Ook ben ik blij dat ik heb gehoord van collega's met een vast contract die het stuk serieus nemen, en dat een aantal liet horen hoeveel ze zelf herkenden van hun weg naar een vast contract.

Ik hoop echt meer openheid en gesprek hierover kan bijdragen aan positieve verandering.