Dreams after quarantine:
-late night and longer roadtrips (tapos jamming session-ish pa sa kung kaninong kotse ng friend pa yan pa so ayon rumupok na ko lalo haha)
-longer stay at the beach (pera kung naglalakad ka na safe naman wallet ko kasi matagal na namang walang laman lol)

-get married and have kids (charot di pa ko ready magcommit)

Basta if i ever survive this pandemic (sana pagbigyan ng sitwasyon) eh mas marami p jan gagawin ko kasi self hasn’t been more ready). Just like all are, exhausted na rin ako pero I remembered din yung days na hiniling kong magtake a long break from the world and just stay

somewhere peaceful. Swerte ko lang na naalala ko p yon at yun na lang naiisip ko kahit sa totoo lang iniwan akong sugatan, luhaan at di na mapakinabangan bago ko maatim ang ganitong feeling, yung kahit at one moment i am being reminded why should i stay living.

This thread is never to justify the ecq because many people are dying because of this pandemic at challenging ang panahon na ito sa marami sa atin. As in kaya rin gusto ko pa mabuhay kasi gusto ko makatulong pa. I was even supposed to join a blood donation for covid patients pero

bukod sa tutol parents ko at first (nasa iisang house pa kami eh) nagkalagnat pa ko. Di naman ako ganun kafit para makapagdonate pero i guess malakas naman loob ko. And i will follow yung requirement s nun syempre. Kaso mukhang di God/universe willing kasi nagkalagnat ako the day

before sana ko magdodonate. Inadvise ko sila kausap ko sa bloodletting. Only to figure out na dahil sa lamigin ako, uminit lang katawan ko tapos nawala agad lagnat.

Pero alongside that eh syempre nag-alala nga parentals nun dahil yung worries na baka macontract ko yung covid when i go to the hospital. Pero sabi rin ng kausap ko magself-quarantine pa rin ako for 14 days just to really be sure. Of course i always felt normal and body responds

normally naman. Sayang din kasi najustify ko na sa parentals na ang pagtulong talaga entails a great risk and magagawan ko naman ng paraan yung pagseself quarantine ko kung sakali. Plus im confident di ako papabayaan ng mga kausap ko as long as i protect myself with ppes too.

I also felt confident na malalampasan ko mag isa kung sakaling maging patient ako. Or if not, eh ganun talaga. Wala naman kasing pinipiling panahon ang pagtulong. Basta dumating, grab na. Kahit risky pa o hindi. Kindness is a choice pa rin for me. As in pwede mong piliing maging

kind or maging apathetic or indifferent na lang. Thus, a part of me is also mad over the fact na wala naman din akong magawa ngayon para makatulong na ako mismo gagawa kasi la pera makapagdonate. Eh well ok na rin yung staying at home para kahit paano yung di ko paglabasmakabawas

na rin sa chance na matransmit yung virus. Although as all of us also hope, eh sana ang matulungan sana natin yung pinakakailangang mabigyan ng atensyon.

Nagpahaba lang dito is of course, yung sa bloodletting na di ko nakagawa kasi i felt partly kasalanan ko din kasi di ako nakapag update so yes, di rin ako nakapagdonate. One of the first pa naman yung ganong moments sa buhay na sa mga ganun na nga lang sana ko magiging matapang e

hahaha. Marapat lng na kinumpleto ko yung story kasi i hope nalinaw ko din wala akong covid-19 and no worries ako naman magdadala sa sarili ko agad-agad pag may symptoms. Nakakapikon di natin malaman kasi parang di naman nilalakad yung testing. Although di ako vulnerable may hope

pa rin kahit paano na marami pa rin sa atin matest. Yoko din ng mga moments na di naman sa lahat nakakagaan tapos ako grateful? So i hope na malinaw yun feel free to correct my thread. Anw adults, please. If orgs now need help, do what u can do agad. Regardless of anything pa.

And if ever u read until here, well, please, do not attempt to make positivity out of being in a pandemic. This is a greatest challenge of humanity and no one is inevitable of poor decisions of officials who are supposed to be responsible of responding to this situation.

Just like what happened to me, in just a brief moment naisip ko yung ilan sa pangarap ko sa buhay pero nawala rin sa isip ko afterwards (kaya tinweet ko na kasi for sure makakalimutan ko na yun for sure haha), eh ayon. Up to you to follow me pero sabi rin writing a diary/journal

perhaps could contribute or help you with your self-awareness. Tried writing one kaya in case if ur planning to write a journal, perhaps u could also choose what u write. Para naman di ka magcringe sa sarili mo chos

Pero i think helpful naman kasi nung binalikan ko yung journal ko na di tapos, eh yung ibang pages pinunit ko so gumawa ako ulit ng bago then etong 2nd version nung binalikan ko lumubog naman ako sa kinauupuan ko kasi ang daming grammatical errors. Pero good to know kasi nakita q

Kung saan ako dapat mag-improve diba. Oh ayan, last tweet na to (ay pota kanina ko pa pala sinabing last ) dibale na, well nakapublic na para ihaunt ako ng pagkukulang ko sa di pagtulong din. O diba forever held accountable ang peg. Char harsh ko naman sa sarili ko pero ayon,

para naman may am ako sa lipunan.

(sana nakatulong).