Read on Twitter
Pandan Island, Occ. Mindoro, Apr 8, 2016. Exactly 4 yr + a day ago.
Sabi ko noon, "Gustong gusto kong pagmasdan ang alon sa dagat. Gusto kong maramdaman yung constancy ng alon, papasok, lalabas, paulit ulit. Kahot sa alon man lang."
Disclaimer: Di ako nagdadrama ah https://twitter.com/ronzaeboo/status/1247888219531706368">https://twitter.com/ronzaeboo...
Sabi ko noon, "Gustong gusto kong pagmasdan ang alon sa dagat. Gusto kong maramdaman yung constancy ng alon, papasok, lalabas, paulit ulit. Kahot sa alon man lang."
Disclaimer: Di ako nagdadrama ah https://twitter.com/ronzaeboo/status/1247888219531706368">https://twitter.com/ronzaeboo...
I found after this trip na you were cheating. I always had a hunch. Every extra book bought, every extra date planned impromptu, every trip to the beach (we both know I loved the beach more than you did) felt like a bribe that validated what I felt in my gut, pero I ignored it.
Kasi naisip ko, basta, kung ibibigay ko lahat--oras, pera, panahon, sarili, pagkakataon--sayo, at ipplano ko ang buhay ko sa paligid mo, at bawat decision ko nakacentro sayo, siguro, magbabago ka. If I love you harder maybe everything will change, sabi ko. Tanga tanga ko.
Break often, not like porcelain, but like the waves. Fluctuat nec mergitur. Lahat nang life mottos ko somehow related sa dagat.
Anyway, pinatawad kita nyan. Paulit ulit ulit pinatawad. Sa bawat pagkakataon. Yung mga huli, di ko na nga binibring up, kinimkim ko na lang, hanggang sa bandang huli, ikaw din aalis.
Mali ako noon to think everything will stay the same all the time, dagat man nagbabago din.
Okay na, nakamove on sayo. Kainis lang na yung mga bagay na gusto kong mawala na din kasama mo, yung yung natira...
Okay na, nakamove on sayo. Kainis lang na yung mga bagay na gusto kong mawala na din kasama mo, yung yung natira...
Yung biglang moment na naiisip ko ang tanga tanga ko. Na andami kong nasayang na opportunity noon at andami ko tuloy problema ngayon. Na awkward na ako pag nareregaluhan kasi voices in my head are skeptical of gifts. Na may constant need ako to be reassured kasi di ko na--
--mareassure yung sarili ko tulad ng dati. Mababa na tingin ko sa sarili ko. Hindi na ko nagaaim ng mataas na pangarap at all kaso takot na ko magrisk. Pag nasisigawan ako ang dali ko na maiyak. Pag may nagtampo sa akin feeling ko na wala ako kwentang tao 9 kaibigan.
Pag may pinagttrabahuhan ako, ayoko na himihingi ng tulong kasi takot akong maramdaman na mawalan ako ng kontrol sa mga bagay na impprtante sa akin.
After 4 years, sa tingin ko nakakamove forward na ko significantly, natutunan ko na yan maunlearn lahat, pero parang alon, papasok, lalabas, aalis, babalik.
Nakakapagod trabahuhin, pero kung may maaapektuhan man tong mga to, ako na lang, wag na yung mga tao sa paligid ko--
Nakakapagod trabahuhin, pero kung may maaapektuhan man tong mga to, ako na lang, wag na yung mga tao sa paligid ko--
--kaya pinipilit ko i-unlearn kahit nakakapagod.
Pag may masamang nangyayare, o pag may relapse, or pag may episode ako, or pag may failure ako ikaw nasisisi ko. Nakakatawa kasi nung tayo, I spent so much energy convincing myself wala kang sisi. Pero now that I know, I& #39;m trying to unlearn blaming you for every knee-jerk--
--reaction and residual emotion na alam kong valid naman i-blame sa ginawa mo, pero ayoko na, pagod na ko. Ayoko na kita sisihin o maalala tywing nadadapa ako. Ayoko na magkaron ng mga ganitong residual emotions. Ayoko na magkaron ng ganitong baggage.
Di ko to deserve. Di ito deserve ng mga tao sa paligid ko na nakakaramdam nito.kasi I cant help it.
One day babalik ako sa Mindoro. Pupunta ulit ako ng Batangas pier na dala ang tubig inumin at panligo ko na pang-tatlong araw. Magssnorkle ulit ako sa Apo Reef. Magcacamping ulit ako sa Pandan Island. Maraming pics sa dagat. Magiging masaya ulit ako. Pero di ka na nakakabit dun.
Di ako nagddrama guys! Today kasi I& #39;ve been actively reassessing my life, and tonight with this I am just acknowledging a fact, admitting my faults, admitting na I have work to do, so much more. I am admitting na I can& #39;t keep blaming past trauma for present faults.
I am admitting na hindi lahat ng pagkakamali may lusot, at bawat tao pwede magsimula ulit, at that starts by acknowledging your baggage so you can let it go and not use it as a crutch.
