i'm fragile when it comes to my favorite person.

a thread;

aminadong marupok. mahal ko yung tao eh. mahalaga sa'kin yung tao eh.

aminadong mabilis bumigay at magpadala sa nararamdaman ko sa taong 'yun.

yung kahit anong sabi kong:

"wala na 'kong pakialam dun."
"hahayaan ko na 'yun."
"hindi ko na gusto 'yun." ,

at the end of the day, alam kong hindi ko mapapanindigan 'yun.

wala eh. hindi ko kayang tiisin eh.

kapag matagal siyang magchat/magreply, sasabihin ko pa sa sarili ko:

"LAST CHAT NA TALAGA 'TO, PAG NAGREPLY, BAHALA KA NA."

pero pag nagreply na, ayun balik ulit sa dati, tanginang karupukan 'yan diba?

kahit natitiis niya na ako, siya pa rin pinipili ko. kahit nasasaktan na ako dahil sa expectations ko sa kaniya, pinanghahawakan ko pa rin kahit napakaliit na hope pa 'yan.

kahit malabo, kahit nagiging tanga na, kahit halatang talo na,

pinili kong manatiling ilaban nararamdaman ko para sa kaniya.

wala eh. siguro totoo nga sabi nila na:

"pag mahal mo ang isang tao, willing mong igive 'yang best shot mo kahit puro sakit lang ang matanggap mo."

"Love is a sacrifice." nga naman.